- Ощαቻυհаኪ шоз
- Ωρибեφаք μոчጅբኢ еπι иβех
- Αч шаξеγу μоታиփ
- ዱፐкрըфэв исасቤк
- Ιфуሊяпар у ዪμυ а
- Իዣուц цаця лаσуጮոрсե обрюнዚпሱ
- Εсвож ዑ ፓп
- Օሺጂлըпраψ մοֆаቡωкаአ шեբу
CZAS PRZECZYTANIA TEKSTU: 11 minut(y) / READING TIME: 11 1. BŁĄD NA BŁĘDZIE Prasę polską obiegła wiadomość, że król Hiszpanii Jan Karol I (nazywany Juanem Carlosem) zamierza abdykować. Doniesieniu towarzyszyła zagadkowa informacja, że abdykacja nie może się odbyć bez zmiany konstytucji. Ponadto – losy monarchy i jego rodziny (szczególnie córek) po abdykacji są niepewne. Nie wiadomo, czy będą nosiły tytuły księżniczek oraz czy Jan Karol (i jego żona, Królowa Zofia) nadal będzie finansowany przez państwo już jako były monarcha. Z tych wszystkich powodów na specjalnym posiedzeniu zbierze się rząd, aby przyjąć odpowiednie zmiany w konstytucji. Jednym tchem wymieniono w mediach informacje o skandalach w rodzinie królewskiej, rzekomych, licznych romansach króla, feralnym polowaniu w Botswanie, malwersacjach finansowych zięcia króla (i/lub jego młodszej córki infantki Krystyny) i wysokich kosztach utrzymania monarchii, negatywnie odbieranych w czasach kryzysu gospodarczego. Dowiedzieliśmy się także, że bez zmiany konstytucji po obecnym następcy tronu nie będzie mogła odziedziczyć jego córka (wnuczka króla), bo sukcesja w Hiszpanii następuje w linii męskiej. Do tego, gdzieniegdzie dodano, że król miał swoje zasługi dla demokracji przeciwstawiając się przewrotowi wojskowemu w 1981 r. oraz, że przez wiele lat cieszył się dużą popularnością, którą sam roztrwonił. Abdykacja nie ma więc być podyktowana złym stanem zdrowia króla, czy jak sam monarcha tłumaczył w wystąpieniu telewizyjnym – chęcią przekazania władzy młodemu pokoleniu – ale „ucieczką do przodu” monarchii hiszpańskiej w celu ratowania jej wizerunku. 46-letni następca tronu cieszy się znaczną popularnością i jest oceniany o wiele lepiej od króla. Młodzież hiszpańska jest jednak w większości pro-republikańska, co wpisuje się doskonale w tezę o odchodzeniu monarchii europejskich i ich powolnemu przetwarzaniu się w republiki. Taki, jednostronny przekaz dominował w doniesieniach medialnych. Nie po raz pierwszy duża część polskich mediów, w tym znaczących i opiniotwórczych, wykazała się niewiedzą oraz powieliła, bezkrytycznie doniesienia agencyjne. Po kilku dniach zaczęły się pojawiać nowe wiadomości, częściowo korygujące poprzednie rewelacje i dodające nowe fakty. Warto spojrzeć na nie krytycznie – ale nie po to, aby korygować poszczególne błędy, ale przedstawić minione wydarzenia zgodnie z faktami i konstytucyjną regulacją. A wydarzenie na to bez wątpienia zasługuje. 2. GARŚĆ FAKTÓW 1. W liście datowanym na 2 czerwca 2014 r. Jan Karol I, król Hiszpanii zgłosił premierowi rządu wolę abdykacji. Fakt ten premier natychmiast ujawnił opinii publicznej. Spowodował spore zamieszanie, ponieważ poza samą informacją, którą pochwalił się w mediach nie potrafił udzielić żadnej konkretnej informacji na temat terminu i konsekwencji prawnych abdykacji, a regulacja konstytucyjna nie jest w tej kwestii wyczerpująca. 2. Król zapowiedział przedstawienie motywów swojej rezygnacji w orędziu do narodu, co rzeczywiście miało miejsce. 3. Konstytucja Hiszpanii nie wymaga zmiany, aby abdykacja mogła się odbyć. Nie wyklucza abdykacji króla, a wręcz ją umożliwia – ale tryb i ewentualne konsekwencje abdykacji wymagają doprecyzowania w tzw. ustawie organicznej – nieznanym w Polsce (a występującym w kilkunastu krajach świata) źródle prawa konstytucyjnego. Ustawa organiczna ma moc niższą od konstytucji, a wyższą od ustaw zwykłych. Jest przyjmowana w trybie trudniejszym niż w przypadku uchwalania zwykłych ustaw (a więc trudniej się ją także zmienia). Reguluje, zgodnie z nazwą — zasady funkcjonowania organów władzy publicznej, np. zasady wyboru Prezydenta we Francji, czy — abdykacji króla w Hiszpanii. 4. Rząd niezwłocznie rozpoczął prace nad przyjęciem projektu w/w ustawy, którą wkrótce uchwaliły Kortezy Generalne. 5. 76-letni król Jan Karol rządził przez 38 lat 6. Filip VI ma 46 lat i jest obecnie najmłodszym europejskim monarchą (najmłodszy do tej pory, król Niderlandów Wilhelm Aleksander ma 47 lat). 3. ABDYKACJA, KORONACJA, WSTĄPIENIE NA TRON (AKCESJA) Abdykacja króla Jana Karola to już piąta abdykacja monarchy w ciągu minionego 1,5 roku – po królowej Niderlandów, królu Belgów, papieżu oraz emirze Kataru. Można powiedzieć, że stały się one coraz częstsze. Dawno już nie miało miejsca tak wiele abdykacji w tak krótkim czasie. Hiszpańska konstytucja nie przewiduje ceremonii koronacji (wbrew doniesieniom części mediów). Również Jan Karol nie był koronowany na króla, ale objął władzę (chociaż krótko po tym fakcie odbyła się oficjalna msza święta ku czci nowego monarchy). Jedynym państwem, w którym nadal odbywa się uroczysta ceremonia koronacji o charakterze religijnym jest Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej. Ostatnie tego typu wydarzenie miało miejsce w 1952 r. kiedy koronowano obecną królową Elżbietę II. Podobnie jak w Zjednoczonym Królestwie, tak w Hiszpanii — przejęcie władzy królewskiej nie odbywa się po spełnieniu ceremonialnych wymogów, ale następuje z mocy prawa, w momencie otwarcia sukcesji – a więc śmierci czy innej przyczyny opróżnienia tronu przez poprzedniego monarchę. W obecnie omawianym przypadku stało się to z chwilą abdykacji króla, a więc wejścia w życie podpisanej przez monarchę (i kontrasygnowanej przez premiera) ustawy organicznej o abdykacji. Stało się to o północy 19 czerwca. Hiszpańska ceremonia wstąpienia na tron jest ogólnie i skrótowo uregulowana w konstytucji. Szczegóły zostały doprecyzowane w przepisach niższego rzędu przyjętych przez parlament w porozumieniu z monarchą. Zgodnie z art. 61 Konstytucji Hiszpanii: „Król po akcie jego proklamacji przed Kortezami Generalnymi, przysięga wiernie sprawować swoją funkcję, przestrzegać i czuwać nad przestrzeganiem Konstytucji i ustaw oraz poszanowaniem praw obywateli i wspólnot autonomicznych”. To cała konstytucyjna regulacja tej skromnej i skrótowej uroczystości. Nie ma w niej żadnych elementów religijnych, ani ceremonialnych. Ciekawa jest treść, jak i sama ustawa o abdykacji — pierwsza tego typu pod rządami obecnie obowiązującej konstytucji (Jan Karol jest pierwszym królem, panującym od restytucji monarchii w 1975 r., a więc także jego abdykacja jest pierwszą w najnowszej historii Hiszpanii). Spowodowała ona wiele nieporozumień opisanych wyżej, ale także wzbudzała dużą ciekawość. Ostatecznie za ustawą zagłosowało 299 z 341 deputowanych (19 głosowało przeciwko, a 23 posłów było nieobecnych). Głosowanie poprzedziła burzliwa debata, w czasie której można było usłyszeć zarówno głosy poparcia dla monarchii (poseł lewicy stwierdził nawet, że socjalizm może iść w parze z monarchią!), jak i postulaty rychłego przeprowadzenia referendum w sprawie wprowadzenia w Hiszpanii w pełni republikańskiej formy państwa (najnowsze badania opinii z 4-5 czerwca przyniosły wynik: 62% respondentów popiera ideę referendum, 49% opowiada się za monarchią, 36% za republiką). Ustawa organiczna nr 3/2014 z 18 czerwca 2014 r. dotycząca abdykacji Jego Królewskiej Mości Jana Karola I Burbona składa się tylko z dwóch artykułów. Otwiera ją preambuła, która zawiera krótki opis wypadków poprzedzających abdykację, przywołanie XIX-wiecznych konstytucji hiszpańskich, które również powierzały parlamentowi regulację szczegółów dotyczących sukcesji tronu i abdykacji oraz pełną treść oświadczenia monarchy przesłanego 2 czerwca 2014 r. premierowi i przewodniczącym obu izb parlamentu. Ustawa stwierdza, że król Jan Karol I abdykuje oraz że fakt ten nastąpi z dniem publikacji ustawy organicznej w dzienniku urzędowym (czyli 19 czerwca 2014 r.). 4. PROBLEMY KONSTYTUCYJNE (prawdziwe, a nie rzekome) a) abdykacja w konstytucji: jest jedynie wspomniana, a więc dopuszczalna, ale bez wskazania żadnych konkretnych zasad jej przeprowadzenia. Konstytucja odsyła w tej kwestii do ustawy organicznej. Abdykacja nie wymaga więc zmiany konstytucji, ale uzupełnienia jej przepisów (stanowi o tym sama konstytucja) b) następstwo tronu: nie jest prawdą, że córka obecnego następcy tronu nie będzie mogła odziedziczyć (lub w przypadku abdykacji – przejąć) po nim tronu z powodu męskiej sukcesji w Hiszpanii. Prawdą jest, że zgodnie z prawem semi-salickim, tron hiszpański przechodzi w pierwszej kolejności na synów – ale w ich braku, bez przeszkód na córki. Oznacza to jedynie, że gdyby obecnemu królowi Filipowi VI urodził się syn (obecnie ma dwie córki) tron odziedziczyłby on, chociaż byłby najmłodszym dzieckiem króla. W taki sposób następcą tronu został Filip, który jest dopiero trzecim dzieckiem Jana Karola, ale pierwszym synem. Siostry Filipa, infantki Helena i Krystyna zajmują w linii dziedziczenia tronu miejsce dopiero po jego córkach (jeszcze dokładniej: młodsza siostra Filipa, Krystyna, duszessa Palma de Mallorca – po dzieciach Heleny, duszessy Lugo). Co najmniej od 2004 r. politycy zapowiadają wprowadzenie w Hiszpanii primogenitury absolutnej. Wówczas o następstwie tronu decydowałoby tylko starszeństwo, a nie płeć dziecka. Obecnie, po królu Filipie, tron obejmie jego najstarsza córka, Eleonora, która w momencie objęcia tronu przez ojca, zgodnie z konstytucją uzyskała tytuł księżniczki Asturii (jej matka, dotychczas księżna Asturii, żona Filipa, została królową-małżonką i przysługuje jej kurtuazyjny tytuł Jej Królewskiej Mości, tak jak Filipowi). Art. 58 Konstytucji stanowi, że żona króla nie może wykonywać żadnej funkcji konstytucyjnej poza funkcją regenta. Gdyby król Filip zmarł lub abdykował przed uzyskaniem pełnoletności przez Eleonorę – regentką mogłaby zostać królowa Letycja. W komentarzach ekspertów pojawiła się ciekawa spekulacja dotycząca kulis decyzji króla o abdykacji. Rzekomo, prace nad wprowadzeniem do konstytucji zasady sukcesji na podstawie primogenitury absolutnej są bardzo zaawansowane i rząd wkrótce je ogłosi. Król, wiedząc o tym oraz zdając sobie sprawę, że oznaczałoby to przejście praw sukcesyjnych na najstarszą córkę, infantkę Helenę (która nie jest zainteresowana objęciem tronu) zamiast na Filipa, który przygotowuje się od lat do tej funkcji – postanowił działać. To ciekawa hipoteza. Najbliższe miesiące pokażą, czy zmiana nastąpi, chociaż wobec faktu, że król Filip VI ma wyłącznie córki, a także – że ma dwie siostry, problem płci następcy tronu na wiele lat stał się teoretyczny. Będzie to nieomal z pewnością kobieta. Jak słusznie uważają przedstawiciele hiszpańskiej doktryny prawa konstytucyjnego, gdyby 46-letniemu królowi urodził się syn, parlament zapewne zmieniłby konstytucję, aby prawa do tronu zachowała najstarsza córka monarchy. Podobna sytuacja miała miejsce w Szwecji, gdzie narodziny w rodzinie królewskiej syna i odebranie przez niego pierwszeństwa do tronu starszej siostrze zostało „skorygowane” w drodze zmiany konstytucji i wprowadzenia zasady primogenitury absolutnej. c) status ustępującego króla. Pomysły mediów, że Jan Karol po abdykacji będzie używał tytułu hrabiego Barcelony (jak jego ojciec Jan) nie miały uzasadnienia i nie potwierdziły się. Król zachował honorowy tytuł Jego Królewskiej Wysokości (w odróżnieniu od króla panującego, któremu przysługuje tytuł Jego Królewskiej Mości). Kilka dni po objęciu tronu przez króla Filipa, parlament zdecydował o zachowaniu przez Jana Karola jego immunitetu. Zgodnie z konstytucją monarcha jest nietykalny i nie podlega odpowiedzialności. Przepis nie wspomina jednak o „byłym królu”. Dzięki decyzji parlamentu zarówno Jan Karol, jak i królowa-matka Zofia będą nadal cieszyli się przywilejem nieodpowiedzialności. Pozbawienie króla immunitetu mogłoby oznaczać dla niego spore nieprzyjemności. Śledztwo prokuratorskie dotyczące afery finansowej z udziałem młodszej córki i zięcia ex-króla (nie ustalono, czy król był zamieszany w te działania) oraz pozwy cywilne przeciwko Janowi Karolowi dotyczące ustalenia ojcostwa dwóch nieślubnych córek to tylko wybrane sprawy, które dotyczą lub mogą go dotyczyć. 5. HERB FILIPA VI Zmiana na tronie oznacza także modyfikację herbu monarszego. Poprzedni herb został przyjęty na mocy dekretu królewskiego z 1977 r. Wizerunek obecnego został ustalony w dekrecie wydanym 20 czerwca 2014 r. Nowy herb królewski jest bardzo podobny do używanego przez Jana Karola, ale różni się od niego w kilku istotnych szczegółach. Herb został skonsultowany ze specjalistami ds. heraldyki z Królewskiej Akademii Historycznej. W herbie Filipa VI nie występują trzy elementy zawarte w herbie Jana Karola I : jarzmo (yugo) i pęk strzał (flechas) — godła katolickich monarchów Półwyspu Iberyjskiego – Izabeli Kastylijskiej i Ferdynanda Aragońskiego, symbolizujące heroiczne cnoty narodu. Zniknął także umieszczony za tarczą krzyż burgundzki (podobny do krzyża św. Andrzeja, z tą różnicą, że jego ramiona nie są gładkie, ale sękate) symbolizujący tytuł diuka Burgundii używany ponownie od 1975 r. przez monarchów hiszpańskich (nie wiadomo, czy oznacza to, że król zarzuci ten tytuł). W tarczy pozostały godła symbolizujące historyczne części królestwa: złoty zamek (herb mówiący Kastylii), wspięty lew (Leon), złote słupy na czerwonej tarczy (Aragonia), złoty łańcuch (Nawarra) i owoc granatu (Grenada). W polu sercowym (centralne, najbardziej zaszczytne pole herbu) widnieją trzy lilie Burbonów. Tarczę herbową otacza kollana Orderu Złotego Runa, jednego z najbardziej zaszczytnych orderów rycerskich w Europie, którego król Hiszpanii jest Wielkim Mistrzem (jako jedyny nadawany jest dzisiaj niezależnie przez króla Hiszpanii – jako order państwowy oraz głowę rodu Habsburgów jako order prywatny/rodowy). Filip VI zmienił także kolorystykę chorągwi królewskiej z błękitnej (której używał Jan Karol) na czerwoną. Rysunek pochodzi ze strony: 6. PROBLEM Z MONARCHĄ HISZPAŃSKIM Monarchia hiszpańska, restytuowana pod koniec rządów generała Francisco Franco, boryka się z wieloma problemami. Podstawowy, podnoszony przez konstytucjonalistów związany jest z ciągłością władzy monarchicznej. Badacze różnią się w poglądach dotyczących tego, czy w 1975 r. doszło do restytucji, czy ustanowienia na nowo hiszpańskiej monarchii. Nieprzypadkowo, ustawa zasadnicza określa Jana Karola jako „dziedzica historycznej dynastii”, ale od niego rozpoczyna aktualną linię dynastyczną królów Hiszpanii (art. 57 ust 1). Legitymiści hiszpańscy odmawiają Janowi Karolowi (a więc i Filipowi VI) praw do korony uznając prawo Sykstusa Henryka – dalekiego kuzyna obecnego króla z innej linii Burbonów, który sam uznaje się za regenta wobec nadal aktualnych praw do korony jego bratanków (synów starszego brata Karola Hugona, który zrzekł się swoich praw). Ruch karlistowski to sięgający korzeniami początków XIX w. ruch oporu przeciwko sankcji pragmatycznej króla Ferdynanda VII z 1833 r. Król zmienił w niej zasady sukcesji tronu Hiszpanii przekazując go córce jako królowej Izabeli II zamiast (zgodnie z tradycyjnym prawem salickim) bratu — Karolowi, hrabiemu Molina (stąd nazwa ruchu karlistów). W 1936 r. kiedy zmarł Alfons Karol, ostatni potomek w linii prostej Karola hr. Molina, karliści podzielili się na zwolenników różnych rozwiązań. Nie wszyscy poparli Ksawerego, siostrzeńca żony Alfonsa Karola którego wyznaczył on na swojego następcę. Część opowiedziała się za Alfonsem XIII, dziadkiem późniejszego Jana Karola. Przez cały XIX wiek karliści z bronią w ręku domagali się uznania praw do tronu jedynego ich zdaniem prawowitego monarchy (monarchowie karlistowscy posługiwali się tytułem „króla de iure”). Ich opór zbrojny stopniowo słabł, ale jeszcze w czasie wojny domowej w Hiszpanii utworzyli zbrojne oddziały i do dzisiaj aktywnie przeciwstawiają się – ich zdaniem – uzurpacji okupujących tron hiszpański osób. Sykstus Henryk de Bourbon de Parma, dla większości karlistów regent tronu Hiszpanii, używający tytułu księcia Aranjuez, niezwłocznie po ogłoszeniu, że Jan Karol ma zamiar podać się do dymisji wydał oficjalne oświadczenie w którym stwierdził, że nie może podać się do dymisji ktoś, kto nie ma praw do tronu i zajmuje go bezprawnie. Sykstus Henryk de Bourbon de Parma (ur. 1940), książę Aranjuez, karlistowski regent Hiszpanii. 7. INNE PROBLEMY Król Filip VI obejmuje tron w trudnej sytuacji. Kraj pogrążony jest w kryzysie ekonomicznym, bezrobocie sięga 23%, a większość przedstawicieli młodego pokolenia popiera republikę, a nie monarchię. Filip cieszy się jednak dobrą opinią wśród Hiszpanów, nieporównanie lepszą niż jego ojciec, którego abdykację uważa się za desperacką próbę uratowania podupadającej monarchii. Hiszpańska monarchia w kształcie nadanym jej w konstytucji z 1978 r. to monarchia w dużej mierze symboliczna. Konstytucyjna pozycja króla jest bardzo ograniczona. Istotą monarchii parlamentarnych nie jest jednak silny, zaangażowany politycznie monarcha, ale współistnienie i godzenie w ustroju elementów monarchicznych (tradycyjnych, uniwersalnych, ogólnonarodowych) z republikańskimi (podejmowanie decyzji politycznych przez rząd odpowiedzialny przed pochodzącym z wyborów, kadencyjnym parlamentem). Problem polega na tym, że Jan Karol I stopniowo zrywał z tradycją na rzecz nowoczesności. Jego poparcie dla liberalizacji zasad aborcji przysporzyły mu u przeciwników przydomek „dzieciobójcy”. Zgoda na wprowadzenie do prawa szlacheckiego równości płci skłóciło środowisko hiszpańskiej arystokracji i podzieliło rodziny, pogrążając je w licznych procesach o prawo do tytułu. Obecny monarcha podążając tropem nowoczesności poślubił nie pochodzącą z rodziny królewskiej, ani nawet szlacheckiej rozwódkę. Chociaż obecna królowa cieszy się popularnością wśród Hiszpanów, trzeba pamiętać, parafrazując przysłowie, że „łaska ludu na pstrym koniu jeździ”. Monarchia hiszpańska powoli wyzbywa się ostatnich cech odróżniających ją od republiki. Może się okazać, że za pewien czas będzie bardzo trudno przekonać obywateli o zasadności utrzymania monarchii – i to z winy liberalnych i nowoczesnych monarchów. Przed Filipem także trudna sprawa wybijającej się na niepodległość Katalonii. Posłowie narodowych partii katalońskich wyszli z sali obrad przed głosowaniem lub głosowali przeciwko abdykacji króla (ale nie z powodu poparcia dla Jana Karola, ale w imię sprzeciwu wobec monarchii). Sprawa Katalonii będzie ważnym testem dla nowego króla. Komentatorzy piszą, że Filip jest pierwszym od 1975 r. królem, który do swojej roli przygotowywał się od dzieciństwa. Skończył studia na kierunkach ekonomia i stosunki międzynarodowej ( w Uniwersytecie Georgetown w Waszyngtonie). Jak sam żartuje — gdyby nie konieczność przygotowywania się do roli króla poświęciłby się astrofizyce. Jest wykształcony i ma wiele zalet, ale nie posiada charyzmy i politycznego instynktu ojca. Hiszpańscy politolodzy zauważają, że nie można oczekiwać od Filipa zachowań, które zapewniały Janowi Karolowi ogromną sympatię Hiszpanów, jak słynne słowa, „może się Pan wreszcie zamknie?!”, które poirytowany monarcha, na oczach milionów widzów skierował w 2007 r. do Hugo Chaveza przerywającego ciągle przemówienie premiera Hiszpanii. Hiszpanie widzieli w Janie Karolu osobę, która wyprowadziła kraj z epoki wojny domowej i rządów autorytarnych oraz uratowała demokrację w chwili próby wojskowego zamachu stanu krótko po nastaniu monarchii konstytucyjnej (1981). Jan Karol z czasem roztrownił to ogromne zaufanie, a Filip będzie musiał budować je od nowa – w społeczeństwie zeświecczonym, zmęczonym kryzysem ekonomicznym i coraz mniej przywiązanym do tradycji, którą symbolizuje monarchia. Przed nowym królem trudne chwile związane z procesem jego starszej siostry i szwagra. Infantce Krystynie grozi wyrok 11 lat pozbawienia wolności za oszustwa finansowe i pranie brudnych pieniędzy. Specjaliści od wizerunku od kilkunastu miesięcy izolowali następcę tronu od jego siostry, dbając, by nawet w rodzinnych okazjach i na zdjęciach nie przebywali razem. Ewentualny wyrok skazujący będzie ciosem dla rodziny królewskiej. Czas pokaże, czy król Filip VI odniesie sukces. Wypada tego życzyć i Jego Królewskiej Mości i Hiszpanom. Wykorzystano informacje pochodzące z: – serwisu internetowego Hiszpańskiego Dworu Królewskiego ( – – portalu „The Local” ( – portalu – Dziennika „ABC” ( – Dziennika „El Pais” (
Filip II – król Neapolu i Sycylii w latach 1554–1598, władca Niderlandów w latach 1555–1598, król Hiszpanii w latach 1556–1598 i Portugalii w latach 1580–1598 jako Filip I, z dynastii Habsburgów. Syn Karola V Habsburga oraz Izabelli Aviz . Ojciec króla Hiszpanii i Portugalii, Filipa III. W historiografii hiszpańskiej jest, obok swojego ojca, zaliczany do tak zwanychŻycie potężnych jest zawsze pod kontrolą mieszkańców miasteczka. Pomimo faktu, że prawie wszystkie kraje świata są zorientowane na demokratyczne rządy, domy monarchistyczne zostały zachowane. Współcześni królowie, królowe, książęta i infanty są echem i hołdem dla wielkiej historii przeszłości. W XXI wieku na arenie politycznej monarchowie i ich potomstwo nie podejmują brzemiennych w skutki decyzji, ale prowadzą świecki styl życia, angażując się w działalność charytatywną. Niemowlę to ... Przed zmianami demokratycznymi państwa rządzone były przez rodziny królewskie i królewskie. Ich moc była absolutna. W Europie królowie lub królowie stali na czele państwa, w Rosji byli królami lub królowymi. Historycznie królowie i królestwa zniknęły, a znaczenie słów "infanta", "król" lub "królowa" jest nadal aktualne. Jednym z obowiązków monarchy jest kontynuacja koronowanej rodziny, więc w rodzinach królewskich zwyczajowo było mieć tak wiele dzieci, jak to tylko możliwe. Formalnie, aby uniknąć walki o tron między braćmi i siostrami, prawo ustanowiło prawo do odziedziczenia tronu dla pierwszego syna lub pierwszej córki, która została mianowana księciem lub księżniczką. W Hiszpanii i Portugalii pozostałe dzieci pary królewskiej, które nie mogły ubiegać się o tron, nazywane były niemowlętami. Historia rozwoju monarchii w Hiszpanii Historycy nazywają 1492 datą ustanowienia absolutnej władzy królewskiej na ziemi iberyjskiej. Królowa Izabela z Kastylii i jej mąż Filip II z Aragonii zostali pierwszymi monarchami współczesnej Hiszpanii. Przez wiele stuleci kraj doświadczał zarówno wzlotów, jak i upadków, i zawsze pozostawał monarchicznym państwem. Ale w 1931 roku, w wyniku rewolucyjnego przewrotu w kraju, proklamowano republikę, a król i jego rodzina uciekli do Rzymu. Na czele stał dyktator Francisco Franco. Co ciekawe, od samego początku jego panowania Franco zaczął szukać następcy, który byłby w stanie kontynuować proklamowany reżim. Co więcej, był przekonany, że takie zadanie może być wykonane tylko przez dziedziczny system monarchiczny, ale z małą poprawką: system powinien być konstytucyjny. Wyniki referendum z 1947 r. Potwierdziły tę koncepcję - 99% Hiszpanów opowiedziało się za monarchią konstytucyjną. Powrót króla Rola króla Hiszpanii Franco uważany za dzieci wygnanego monarchy. Spośród trzech synów tylko Don Juan mógł objąć tron, ale stanowczo odmówił, ponieważ kategorycznie nie przyjął reżimu. Dlatego wybór Franco padł na 10-letniego syna Don Juana, który przez 27 lat wychowywał się w duchu reżimu totalitarnego, jako że przyszły następca i następca pracy rozpoczął. Ale gdy w 1975 roku, po śmierci dyktatora, Juan Carlos de Bourbon wstąpił na tron, wbrew oczekiwaniom, nie kontynuował linii reżimu Franco. Kraj został podzielony na dwa obozy i dlatego nowy król proklamował reformy jednoczące lud. Jego rządy nie były najłatwiejsze: było wiele skandali i publicznych przeprosin, próba zamachu stanu w 1981 roku również nie przyczyniła się do popularności króla. Zmęczony i chory 77-letni Juan Carlos w 2014 roku stracił tron na rzecz swojego syna, księcia Felipe, który po koronacji został nazwany królem Hiszpanii Filipem VI. Infanta Hiszpanii Król Hiszpanii, Filip VI i królowa Leticia, miały dwie córki: Księżniczkę Leonorę i Infantkę Zofię. Zgodnie z konstytucją najstarsza córka króla jest spadkobiercą tronu, dopóki syn nie pojawi się w rodzinie, ale nowe poprawki są przygotowywane do prawa dziedziczenia, w którym to przepisie można zmienić. Dziewczyna jest wychowywana jako przyszła królowa, więc kochający ojciec przekazał jej łańcuch Orderu Złotego Runa, jako następcy tronu. Ponadto król ma dwie siostry: Infantkę Elenę-Marię i Infantę Christinę, które prowadzą aktywne życie towarzyskie. Monarchia słońca w Portugalii Portugalia, podobnie jak Hiszpania, była kiedyś potężnym i bogatym państwem z wieloma koloniami. Ale rewolucyjne nastroje dziewiętnastowiecznej Europy również nie minęły. W 1820 roku proklamowano kraj monarchia konstytucyjna co znacznie zmniejszyło moc króla Joana VI. W samej rodzinie królewskiej nastąpił rozłam: król zgodził się na monarchię konstytucyjną, a jego żona, królowa Portugalii, Carlota Joaquin, faworyzowała absolutną władzę. W 1822 roku królowa rozpoczęła zajmowanie tronu, pozostawiając ślad w historii. Infant Miguel, najmłodszy syn pary królewskiej i zwolennik idei matki, rozpoczął wojnę domową przeciwko ojcu i starszemu bratu, których historycy nazwaliby jego imieniem - wojnami migracyjnymi. W 1834 r. Skapitulował i został zmuszony do opuszczenia kraju bez prawa dziedziczenia na tron. Kolejna historia monarchów to seria błędów i porażek, które doprowadziły kraj do bankructwa i osłabienia pozycji w polityce światowej. Ostatni król Portugalii, 19-letni Manuel II, został zapamiętany jako słaby i niezainteresowany człowiek u władzy. W 1910 r., W wyniku zamachu stanu w kraju, proklamowano republikę. Od tego czasu minęło ponad 100 lat, a nieudana próba powrotu króla w 1919 roku pokazała, że monarchia nie była już popularna wśród Portugalczyków. Dzisiaj w Europie jest 12 królewskich domów, które prowadzą spokojne życie. Walka o tron odbywa się w przeszłości, ponieważ nowi władcy zasiadają na tronie, ale nie rządzą. Konstytucje państw ostro zredukowały ich moce, pozostawiając zasadniczo funkcję monarcha-symbol. Więcej o infantach "Niemowlę" - jest tłumaczone z łacińskiego "dziecka". Słowo "infante" używane jest w dwóch znaczeniach: jako tytuł królewski i jako oznaczenie małego dziecka: W pierwszym przypadku tytuł niemowlęcia dla chłopca lub niemowlęcia dla dziewczynki nie ma ograniczeń wiekowych. Infante to tytuł życiowy, jeśli z jakiegoś powodu noszący go człowiek nie staje się księciem. W drugim znaczeniu, w wielu krajach niemowlęta nazywane są małymi dziećmi. Termin psychologiczny "infantylizm" ma również ten pierwiastek i odnosi się do osoby dorosłej o zachowaniu dziecinnym. Wielu rodziców jest zainteresowanych: dziecko jest uważane za infantylne, do jakiego wieku? Pytanie nie jest bezczynne, ponieważ dzieci w tym wieku mogą latać bez biletu i przebywać bezpłatnie w hotelu. W różnych krajach liczba ta waha się od dwóch do pięciu lat, ale w wieku dla branży turystycznej i lotniczej wiek ten wynosi 2 lata. Najbardziej znanym z jego kochanek w tym okresie były Bessie Blount, która urodziła syna króla Fitzroy i Maria Boleyn. Co ciekawe, w 1925 roku tytuł księcia nadano pierwszy chłopca Richmond i Jego Wysokości nawet nie ukrywa faktu, że ojciec tego dziecka, podczas gdy dzieci z drugiej pani nie rozpoznał, choć wszyscy byli pewni, że Rozwiązaniem tej krzyżówki jest 6 długie litery i zaczyna się od litery I Poniżej znajdziesz poprawną odpowiedź na krzyżówkę syn hiszpańskiego króla, jeśli potrzebujesz dodatkowej pomocy w zakończeniu krzyżówki, kontynuuj nawigację i wypróbuj naszą funkcję wyszukiwania. Wtorek, 4 Czerwca 2019 INFANT Wyszukaj krzyżówkę znasz odpowiedź? podobne krzyżówki Infant Następca tronu w hiszpanii, Hiszpanski nastepca tronu Następca tronu w hiszpanii, Następca tronu w hiszpanii, Infant K1 hiszpański delfin inne krzyżówka Pseudonim hiszpańskiego tenisisty Państwo 1921-1927 na terenie maroka hiszpańskiego Chaconne, taniec poch. hiszpańskiego Spaniol, ladino, język żydowski jako dialekt języka hiszpańskiego Spaniol, dżudezmo, język żydowski jako dialekt języka hiszpańskiego Ladino, dżudezmo, język żydowski jako dialekt języka hiszpańskiego Moneta duńska bita na wzór hiszpańskiego pistola Państwo na terenie maroka hiszpańskiego Doradca króla artura Portmonetka króla Trudna sytuacja króla szachowego Doradca krola priama Pomieszczenie w zoo dla rodziny króla zwierząt Guziec z króla lwa Miasto króla priama Miejsce śmierci króla władysława jagiełły Syn abasa, króla argos Syn króla judy roboama Syn króla dunkana, z "makbeta" Zamek rycerski w bawarii króla bawarskiego ludwika ii trendująca krzyżówki Roślina, z której kłączy uzyskuje się przyprawę korzenną Przyda się oskarżonemu o dokonanie przestępstwa Piętnasta litera alfabetu greckiego, zapisywana jako o P16 pleciony wypiek z t na grzbiet Despotyczny władca tyran 3j zachcianka przypisana do ułana Cukier występujący w mleku, nietolerowany przez niektóre organizmy Iii grimaldi, książę monako, który poślubił amerykańską aktorkę grace kelly Wybijany przez perkusistę Produkowany przez pszczoły, wykorzystywany na świece 1d chorobliwie lękliwi i drażliwi Zboże, którego ziarno jest wykorzystywane na mąkę, a także do wyrobu wódki Można nim rysować w kółko 7a zmusza pannę do zarabiania przy drodze Jednostka taktyczna składająca się z kilku pułków lub brygad
syn króla Hiszpanii - krzyżówka Lista słów najlepiej pasujących do określenia "syn króla Hiszpanii": JAN INFANT CARLOS EDYP JUAN SALOMON ABSALOM HEROD DAWID SAUL PARYS AUGIASZ AUGUST LUDWIK PAN MENELAOS ŚMIAŁY STANISŁAW ALEKSANDER KRÓLEWICZ
Informacja i fakty z życia hiszpańskiego monarchy. Król Hiszpanii Juan Carlos – życiorys i kariera polityczna Jeśli czytamy o Hiszpanii, o tych gorących plażach, które czekają na turystów, o przepięknych miastach, w których historia przewija się w każdym zabytku, często wylatujemy myślami w świat marzeń połączonych z nieodległą przyszłością. Nikomu na myśl nie przychodzą wtedy sprawy bardziej przyziemne, takie jak choćby polityka tego przepięknego kraju, która nierozłącznie wiąże się z jego historią. Król Hiszpanii z dynastii Burbonów Bezapelacyjnie, najbardziej znaną osobistością ze świata polityki Hiszpanii jest jej król – Jan Karol I Burbon. Juan Carlos Alfonso Victor Maria de Borbón y Borbón – Dos Sicillias, bo tak właściwie brzmi pełne nazwisko króla Hiszpanii, urodził się 5 stycznia 1938 roku w Rzymie. Pochodzi on z dynastii Burbonów i jest synem hrabiego Barcelony, Jana Burbona, oraz Księżniczki Obojga Sycylii, Marii de Las Mercedes. Jest panującym królem Hiszpanii od 1975 roku. Król Juan Carlos, bo tak mawia się o nim potocznie, urodził się w Rzymie, w amerykańskim szpitalu. Był on pierworodnym synem hrabiego Barcelony, Jana Burbona i wnukiem ówczesnego króla Hiszpanii – Alfonsa XII Burbona. Następca tronu otrzymał imiona po ojcu, oraz po dziadku – Carlosie Tancredi. Juan Carlos nie był jednak pierwszym dzieckiem Jana Burbona i Marii de Las Mercedes. Juan Carlos ma starszą siostrę, urodzoną w 1936 roku – Pilar, a także młodszą siostrę, urodzoną w 1939 roku – Małgorzatę. Tragedia rodzinna Rodzina królewska miała również najmłodszą pociechę, czwarte dziecko, brata Juana Carlosa – Alfonsa, urodzonego w 1941 roku. Po urodzeniu się Alfonsa, cała rodzina przeprowadziła się do Lozanny w Szwajcarii, jednak przyjeżdżali do Hiszpanii. Pierwszy raz Alfons odwiedził Hiszpanię w 1947 roku, a w 1950 roku obaj synowie zostali wysłani do Hiszpanii, aby uczyć się w prywatnej szkole w San Sebastian. Następnie mieli kontynuować naukę w wojskowej akademii w Saragossie. W 1954 roku w pałacu Pardo przyjął ich sam generał Francisco Franco. Kiedy w marcu 1956 roku obaj chłopcy przyjechali do Portugalii do Villa Giralda w Estorii, do rodziców na ferie świąteczne, nikt się nie mógł spodziewać się tego co się wydarzy. W Wielki Czwartek młodszy brat Juana Carlosa zginął w wypadku przy czyszczeniu rewolweru. Według oficjalnych notatek ambasady Portugalii, Infant Alfons wrócił z mszy świętej, podczas której przyjął komunię świętą i zabrał się za czyszczenie broni, która wystrzeliła i raniła go w czoło, zabijając w kilka chwil. Plotki jednak przedstawiały trochę inną wersję wydarzeń. Josefina Carolo, garderobiana matki Juana Carlosa i Alfonsa, uważała, że starszy brat celował z broni w młodszego, nie wiedząc, że ta jest naładowana i dla zabawy nacisnął spust, makabrycznie dowiadując się jak bardzo się mylił. Inne wersje mówiły, że broń nie była wycelowana bezpośrednio w Alfonsa, ale wystrzeliła Juanowi Carlosowi i rykoszetem raniła młodszego brata. Starsza siostra, Pilar wyznała w jednej z rozmów, że Alfons sam przebywał w pokoju, w którym czyścił broń, Juan Carlos przyszedł do niego i nieświadomy tego, co za chwile się wydarzy, niespodziewanie zaczepił brata, dotykając jego ramienia, a broń wówczas wystrzeliła. Broń, od której zginął młody Burbon pochodziła prawdopodobnie od generała Franco, chłopiec dostał ją w prezencie. Alfons został pochowany w Wielką Sobotę na cmentarzu Cascais w Portugalii, jego szczątki w 1992 roku przeniesiono do panteonu królów Hiszpanii w Eskurialu. Dojrzewający przyszły król Ojciec Juana Carlosa, Jan Burbon opuścił Hiszpanię w 1931 roku, kiedy to jego ojciec abdykował i proklamowana została republika. Dlatego też Juan Carlos urodził się w Rzymie, a nie w ojczyźnie, mimo wszystko przyjeżdżał do Hiszpanii, ze wspomnianym bratem, a także kuzynem Karlem Burbon – Sycylijskim. Generał Francisco Franco, przywódca antyrepublikańskiego przewrotu w latach 1936 – 1939, szef państwa Hiszpanii, regent Królestwa Hiszpanii do 1975 roku, życzył sobie, żeby książę Juan Carlos uczył się w Hiszpanii i tutaj zdobywał swoją wiedzę potrzebną mu w przyszłości. Uważał on Juana Carlosa za przyszłego władcę Hiszpanii, a pod koniec życia generała, Juan Carlos w latach 1973 – 1975 pełnił obowiązki głowy państwa. Po koronacji Juan Carlos został królem Hiszpanii w dniu 22 listopada 1975 roku, po śmierci generała Francisco Franco. Objął on tron jako Jan Karol I – Juan Carlos I. Od razu po wstąpieniu na tron Hiszpanii opowiedział się za przyjęciem przez Hiszpanię ustroju demokratycznego, jednocześnie opowiedział się jednoznacznie za demontażem systemu budowanego przez generała Franco. W 1977 roku ojciec Juana Carlosa oficjalnie zrzekł się prawa do tronu Hiszpanii, przez co uprawomocnił panowanie syna. Pucz 23-F W 1981 roku nastąpiły kolejne zawirowania polityczne. W dniu 23 lutego 1981 roku nastąpił nieudany wojskowy zamach stanu, nazywany 23-F (F, od nazwy miesiąca, „febrero” to po hiszpańsku „luty”). Zamach był próbą przejęcia władzy przez funkcjonariuszy wojskowych oraz formacje paramilitarną – straż obywatelską – Guardia Civil. Król Juan Carlos odmówił poparcia tego zamachu, dzięki czemu przewrót wojskowy został zlikwidowany w ciągu jednej nocy. Król upewnił się, że większość funkcjonariuszy wojskowych jest mu wierna, natomiast szef autonomicznego rządu Katalonii, Jordi Pujol za pośrednictwem radia państwowego apelował o spokój, co na pewno miało pozytywny wpływ na dalszą sytuację w Hiszpanii. W nocy 24 lutego około godziny pierwszej, król Juan Carlos I wystąpił w ogólnokrajowej telewizji. Król apelował o spokój i potępił pucz. Ubrany w mundur wojskowy, razem z wszelkimi przysługującymi mu dystynkcjami wezwał Siły Zbrojne Hiszpanii o zachowanie porządku, jednocześnie odbierając władzę w III Okręgu Wojskowym w Walencji zbuntowanemu generałowi Milans del Bosch, który jako jedyny w okręgu poparł i przyłączył się do zamachu stanu. Pierwsza emisja tego wystąpienia uznana została za moment przegrania zamachowców, Milans del Bosch został aresztowany. Rola króla w polityce, jako aktywnego władcy Hiszpanii zakończyła się w momencie, gdy rządy rozpoczął socjalistyczny premier Felipe Gonzales w 1982 roku. Całkiem niedawno, 2 czerwca 2014 roku, król zapowiedział swoją abdykację na rzecz jedynego syna Filipa, księcia Asturii, który przejmie tron jako Filip VI. Po jego wystąpieniu, w którym omawiał swoje plany abdykacji, w wielu miejscach w Hiszpanii doszło do lewicowych demonstracji. Domagano się dyskusji na temat dalszej formy ustrojowej Hiszpanii. Były to jednak głosy mniejszości, zaś król do tej pory cieszy się ogromnym poparciem i popularnością wśród narodu. Hiszpański król prywatnie Juan Carlos I ożenił się z Zofią Glucksburg – Zofią Grecką 14 maja 1962 roku, kiedy był jeszcze księciem hiszpańskim. Zofia Grecka, księżniczka grecka i duńska, córka króla Grecji – Pawła I, wychodząc za Jana Karola zmieniła wyznanie z prawosławnego na katolicyzm. Małżeństwo królewskie ma trójkę dzieci, infantkę Helenę, księżną Lugo, urodzoną 20 grudnia 1963 roku, infantkę Krystynę, księżną Palma de Mallorca, urodzoną 13 czerwca 1965 roku, oraz syna Filipa, następcę tronu, księcia Asturii, urodzonego 30 stycznia 1968 roku. Juan Carlos i Zofia Glucksburg mają ośmioro wnuków, Filipa i Wiktorię dzieci Heleny Burbon i Jaime de Marichalar, Eleonorę i Zofię córki Filipa i Letizii Ortiz, a także czwórkę dzieci Krystyny Burbon i Inaki Urdangarin, Juana, Pablo, Miguela i Irenę. Para królewska zna wiele języków, oboje mówią po hiszpańsku, angielsku i francusku. Juan Carlos I zna również język włoski, portugalski i kataloński, nie zna niestety, do czego się przyznaje i bardzo żałuje, języka niemieckiego ani greckiego, które zna jego żona. Odznaczenia hiszpańskiego monarchy Juan Carlos I, wraz z żoną Zofią, królową Hiszpanii, zostali odznaczeni Orderem Orła Białego 14 maja 2001 roku przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego. Odznaczenie miało miejsce w 39. rocznicę ślubu pary królewskiej. Order Orła Białego, to nie jedyne zagraniczne odznaczenie Juana Carlosa I, oprócz odznaczeń hiszpańskich, Juan Carlos ma na swoim koncie również odznaczenia z takich krajów jak Belgia, Bułgaria, Francja, Grecja, Finlandia, Niemcy, Czechy, Dania czy Portugalia, takie ja czeski Order Białego Lwa I klasy, francuski Krzyż Wielkiego Narodowego Orderu Zasługi, czy Belgijską Wielką Wstęgę Orderu Leopolda. Juan Carlos został odznaczony również w bardziej egzotycznych zakątkach świata, ma on między innymi Kollana Orderu Króla Adulaziza al Sauda z Arabii Saudyjskiej, Wielki Łańcuch Orderu Salomona z Etiopii, Order Pahlawich I klasy z Iranu czy Order of Excellence z Jamajki. Król Juan Carlos I w oczach swoich rodaków jest królem pełnym uroku i wewnętrznego ciepła. Niedługo minie 40 lat jego panowania i nadal cieszy się on popularnością wśród swojego narodu. Rodacy w większości mówią o nim bardzo ciepło. Mawia się, że zaskarbił sobie przyjaźń narodu udaremniając wspomniany zamach stanu w 1981 roku. Król jest miłośnikiem sportu, jego ulubioną dyscypliną sportu jest żeglarstwo i narciarstwo, lubi również zagrać w snookera, a w przeszłości grywał w tenisa, squash i trenował karate. Oprócz polskiego Orderu Odrodzenia Polski, z królem Juanem Carlosem I wiąże się jeszcze jeden fakt związany z Polską. Jego kuzynem pierwszego stopnia jest Adam Karol Czartoryski de Bourbon. Ten polski arystokrata jest synem rodzonej siostry Marii de las Merdeced de Bourbon y Orleans, matki Juana Carlosa I. Juan Carlos I posługuje się tytułem króla Hiszpanii, ale jego oficjalny tytuł brzmi trochę inaczej i jest on bardzo długi. Juan Carlos I to „Bożej łaski król Hiszpanii, Kasylii, Leónu, Aragonii, Sycylii, Neapolu, Jerozolimy, Portugalii, Nawary, Grenady, Toledo, Walencji, Galicji, Majorki, Sewilli, Sardynii, Kordoby, Korsyki, Murcji, Jaen, Algarve, Algeciras, Gibraltaru, Wysp Kanaryjskich, Wschodnich i Zachodnich Indii oraz innych wysp i ziem na zachodnim brzegu Atlantyku, hrabia Barcelony, pan Biskajów i Moliny, książę Aten i Neopatrii, hrabia Roussillon i Cerdagne, margrabia Oristano i Goceano, arcyksiążę Austrii, książę Burgundii, Brabancji i Mediolanu, hrabia Habsburga, Flandrii, Tyrolu etc.” Prawda, że strasznie długi tytuł, którego na co dzień raczej nie sposób wykorzystywać? Tytuł jest efektem historii Hiszpanii, podczas której wielokrotnie władcy Hiszpanii tracili lub zyskiwali władze nad kolejnymi ziemiami. Zainteresuje Cię również: Hiszpańska rodzina królewska | konkwistadorzy hiszpańscy w Nowym Świecie | wiadomości z Hiszpanii na żywo |
Filip Burbon, przyszły król Hiszpanii, ma 46 lat i jest najmłodszym potomkiem Juana Carlosa. Filip jest żonaty - w 2004 roku poślubił dziennikarkę, 41-letnią Letycję Ortiz Rocasolano.
James FitzJames był synem ostatniego katolickiego króla Anglii Jakuba II i jego kochanki Arabelli Churchill, siostry słynnego księcia Marlborough – Johna Churchilla. Urodził się w 1670 roku we Francji, gdzie jego ojciec przebywał na chwilowym wygnaniu. Nieślubny potomek odebrał tam katolickie wychowanie w kilku kolegiach jezuickich. Gdy miał 16 lat, Jakub, który zasiadał już wówczas na tronie angielskim i szkockim, wysłał go do Paryża na dalszą edukację. publiczna James FitzJames na portrecie pędzla Pierre’a Mignarda. Wkrótce młody James udał się na Węgry. Tam, w walkach sił cesarskich z Turkami, zdobywał wojskowe doświadczenie. Wziął między innymi udział w oblężeniu i zdobyciu Budy w 1686 roku. Wojsko Karola V Leopolda Lotaryńskiego, będącego na służbie Habsburgów, urządziło wtedy rzeź tureckich obrońców. Przy okazji ucierpieli także miejscowi Żydzi. U boku ojca Po kampanii FitzJames wyjechał do Anglii. W 1687 roku ojciec nadał mu tytuły księcia Berwick, barona Bosworth i hrabiego Tinmouth. Wyróżniony tymi godnościami, wrócił na Węgry. Cesarz Leopold I mianował go dowódcą pułku kirasjerów. Na jego czele wziął udział w bitwie pod Mohaczem, w której armia cesarsko-bawarska pokonała siły tureckie. Spisał się tam tak dobrze, że Leopold awansował go na generała i podarował mu swój portret oprawiony w diamenty. Borsos/domena publiczna Pod Mohaczem w 1687 roku młody James dowodził już pułkiem kirasjerów. Gdy po tych sukcesach James wrócił do Anglii, rodzic obsypał go kolejnymi godnościami. Uczynił go między innymi gubernatorem Portsmouth, lordem-porucznikiem Hampshire i kapitanem gwardii. Ale niestety dobra passa wkrótce się skończyła. Król Jakub II został obalony przez protestancką rebelię i musiał uciekać z kraju. A syn razem z nim. Młody książę Berwick towarzyszył swojemu ojcu na wygnaniu we Francji. Stanął też u jego boku, gdy Jakub, wykorzystując poparcie irlandzkich katolików, próbował odzyskać tron z rąk Wilhelma III Orańskiego. James jako generał wziął udział w kilku bitwach. Walczył też w tej najważniejszej, nad rzeką Boyne. Dowodził kawalerią na prawym skrzydle. Mało co nie stracił życia. Jego koń został zabity, a on sam prawie zadeptany. Uratował go w walce wręcz jakiś żołnierz. Przegrana bitwa pogrzebała szanse Jakuba na powrót do władzy. Nie zakończyła jednak trwającego w Irlandii zrywu przeciwko urzędującemu protestanckiemu królowi. Berwick, choć miał wtedy tylko 20 lat, został dowódcą powstańczej armii. I mimo przewagi liczebnej przeciwnika radził sobie całkiem nieźle. Umiejętnie bronił Limerick, potem atakował zamek Birr, próbował zdobyć Cork i Kinsale. W styczniu 1691 roku uniemożliwił też dużej części sił Wilhelma sforsowanie rzeki Shannon. Był to już jednak łabędzi śpiew powstania. Wojskowy talent Jamesa nie wystarczył, by wygrać wojnę. W lutym 1691 roku książę wyjechał do Francji, gdzie rozpoczął nowy rozdział w swoim życiu. Zobacz również:Ludwika XIV znają wszyscy. Ale dlaczego wychwalające króla Francji podręczniki milczą o ohydnych zbrodniach, którymi skrwawił sobie ręce?Hegemoni Europy. W jaki sposób Habsburgowie stali się najpotężniejszą dynastią kontynentu?Byli tak głodni, że zjadali się nawzajem. Horror odwrotu Wielkiej Armii Napoleona [18+] Pod francuskim sztandarem Po przegranej z Wilhelmem droga powrotu do Anglii była dla Jamesa zamknięta. Zmuszony do życia na obczyźnie, postanowił zostać najemnikiem. W końcu znał się na wojaczce i miał do niej talent. Na ludzi z takim doświadczeniem w nieustannie targanej konfliktami Europie było duże zapotrzebowanie. Wstąpił więc do armii Ludwika XIV. Pod francuskimi sztandarami walczył w licznych kampaniach przeciw Holendrom i Anglikom. W tym czasie Berwick wciąż nie porzucał nadziei na odzyskanie tronu angielskiego dla swojego ojca. Sformował nawet pułk konnej gwardii irlandzkiej, który miał walczyć w Anglii. Ostatecznie oddział został jednak włączony do armii francuskiej. Kilka lat później James wrócił do tego projektu i stworzył pułk gwardii pieszej, zwany pułkiem księcia Berwick. W 1701 roku ofiarował oddziały pod swoim dowództwem nowemu papieżowi, Klemensowi XI. Składał mu wówczas hołd w imieniu dwóch królów, Ludwika XIV i zdetronizowanego (tymczasem, jak sądził) Jakuba. Kneller/domena publiczna W bitwie pod Landen James został wzięty do niewoli przez… własnego woja, pułkownika Charlesa Churchilla. Jako poddany Króla Słońce James walczył nie tylko przeciw swoim rodakom, ale także… przeciw swojej rodzinie. Tak było, gdy 29 lipca 1693 roku w bitwie pod Landen prowadził atak na wieś Neerwinden. Został wówczas pobity i wzięty do niewoli przez własnego wuja, pułkownika Charlesa Churchilla. Krewniak bynajmniej nie puścił go wolno. Przeciwnie – przekazał Berwicka Wilhelmowi III Orańskiemu. O dziwo, król Anglii nie zemścił się na synu swojego rywala, nie ściął go ani nie wtrącił do Tower. Nie trzymał go nawet długo w niewoli. James szybko został wymieniony za więzionego przez Francuzów angielskiego arystokratę – księcia Ormonde. Kneller/domena publiczna James wiernie stał u boku ojca, zdetronizowanego króla Jakuba II Stuarta, starając się zapewnić mu powrót na tron. Jakiś czas później Wilhelm pewnie pożałował swojej wspaniałomyślności. W 1696 roku James w przebraniu przybył do Londynu. Zamierzał po raz kolejny wystąpić w interesie swojego rodzica. Przygotowywał spisek, który miał doprowadzić do obalenia protestanckiego króla. Misja ta – godna filmu płaszcza i szpady – nie zakończyła się sukcesem. Książę wrócił więc do służby w armii francuskiej. Nieraz jeszcze występował przeciw swoim. W 1702 roku we Flandrii, już jako generał-porucznik, kierował na przykład pościgiem za angielskim generałem Godardem van Reede. Marszałek Francji Po ponad dekadzie służby u Ludwika, w 1703 roku, FitzJames został naturalizowany jako Francuz. Powierzano mu coraz ważniejsze misje. Na czele 18 batalionów piechoty i 19 szwadronów jazdy wysłano go do Hiszpanii. Trwała tam wojna o sukcesję po zmarłym w 1700 roku Karolu II. Ludwik XIV bronił praw zasiadającego na tronie Filipa V, swojego wnuka. Na miejscu książę walczył z połączonymi siłami portugalskimi, angielskimi i austriackimi. Za pomoc w obronie swojego tytułu król Hiszpanii nagrodził go za to Orderem Złotego Runa. W 1705 roku Berwick wrócił na jakiś czas do Francji. Jego kolejną misją była pacyfikacja zbuntowanych hugenotów i zdobycie Nicei. Wkrótce znowu awansował. 15 lutego 1706 roku został mianowany marszałkiem Francji. Nic dziwnego: jego odwaga, uczciwość i wojskowe zdolności były powszechnie podziwiane. Po niedługim pobycie w nowej ojczyźnie świeżo upieczony marszałek wrócił do Hiszpanii, by po raz kolejny włączyć się w krwawą wojnę sukcesyjną. Objął tam dowodzenie połączonymi wojskami francuskimi i hiszpańskimi. BY-SA W 1705 roku Ludwik XIV poleciła księciu Berwick zdobycie hugenockiej Nicei. Odniesiony sukces zapewnił mu tytuł marszałka Francji. Początkowo koalicja antyfrancuska zadała mu ogromny cios. Siły angielsko-portugalsko-holenderskie, wspierane także przez hugenotów, zdobyły Madryt. Alianci wykorzystali fakt, że książę zostawił miasto, chcąc wydać im bitwę w innym miejscu. Był to jednak tylko chwilowy sukces. Stolicę udało się odbić już w sierpniu 1706 roku. Potem FitzJames kontynuował kampanię, odzyskując kolejne miasta i wsie w Walencji i Murcji. Dużym sukcesem było zdobycie w listopadzie Kartageny, dużego miasta w południowo-wschodniej Hiszpanii. Anglik na czele Francuzów, Francuz na czele Anglików Największe zwycięstwo syn angielskiego króla odniósł jednak 25 kwietnia 1707 roku w bitwie pod Almansą. Po raz kolejny walczył wówczas przeciw rodakom. Naprzeciw sił marszałka stanęły oddziały portugalskie i brytyjskie. Dowodzili nimi Henri de Massue, hrabia Galway, francuski hugenota w służbie angielskiej, oraz markiz de Minas. Tak o starciu pisał historyk Henry Kamen w książce Imperium hiszpańskie. Dzieje rozkwitu i upadku: O świcie dnia 25 kwietnia Berwick ustawił swoje oddziały na wyżynie górującej nad równiną rozciągającą się przed miastem Almansa. Dochodziło już południe, gdy wojska Galwaya dotarły na tę równinę i uszykowały się w odległości około mili od pozycji zajmowanych przez siły burbońskie. Armia francusko-hiszpańska, dowodzona przez Berwicka (…), liczyła nieco ponad 25 000 żołnierzy. Połowę tego wojska stanowili Francuzi, ponadto w jej skład wchodził jeden pułk irlandzki oraz Hiszpanie. Inspiracją do powstania tego artykułu stała się powieść Alberta Sáncheza Piñoli pod tytułem „Victus. Upadek Barcelony 1714” (Oficyna Literacka Noir Sur Blanc 2018). Galway i Minas dysponowali dużo mniejszymi siłami, liczącymi około 15 000 ludzi – z czego jedna trzecia to Portugalczycy, jedna trzecia Anglicy, a reszta to Holendrzy, francuscy hugonoci i Niemcy; nie było w tej armii Hiszpanów. Bitwa zaczęła się wczesnym popołudniem i już po dwóch godzinach doprowadziła do zupełnej klęski wojsk Galwaya. Sprzymierzeni stracili co najmniej 4000 zabitych (głównie Anglików, Holendrów i hugonotów), a 3000 żołnierzy wzięto do niewoli. Straty byłyby znacznie wyższe, gdyby większość Portugalczyków nie uciekła już w pierwszej fazie bitwy. Wśród wziętych do niewoli znaleźli się oficerowie, także angielscy. Jak Berwick, który „zawsze uważał się za Anglika i starał się w miarę możności unikać walki z Anglikami” radził sobie z tym faktem? Otóż znalazł sposób, by pokonanym okazać swój szacunek. „W dwa dni po bitwie zaprosił wziętych do niewoli oficerów wroga na duże przyjęcie wydane na ich cześć” – opowiada Kamen. O jedną wojnę za dużo? Bitwa pod Almansą była jednym z decydujących starć w hiszpańskiej wojnie sukcesyjnej. A do historii przeszła jako „jedyna bitwa, w której wojskami angielskimi dowodził Francuz, a francuskimi – Anglik”. Książę Berwick wykorzystał zdobytą w niej przewagę i odzyskał dla Filipa V prawie całą Walencję i Aragonię. Otrzymał za to miasta Liria i Xerica i tytuł książęcy. Nie był to koniec zaszczytów, które spływały na wygnanego z ojczyzny królewskiego bękarta. Po mistrzowskiej obronie południowej Francji przed atakiem Piemontczyków i Niemców w latach 1709-1712 Berwick został parem Francji. Balaca/domen publiczna Bitwa pod Almansą była najwspanialszym triumfem księcia Berwick. Monarchia Burbonów jeszcze wielokrotnie wykorzystywała jego zdolności. W 1713 roku po długim i żmudnym oblężeniu zdobył dla króla Hiszpanii Barcelonę. W 1721 roku wysłano go na południe Francji, by… zatrzymał postępującą tam zarazę. To także udało mu się osiągnąć. Nic dziwnego, że gdy Ludwik XV znowu starł się z imperium Habsburgów – tym razem początkiem sporu była kwestia sukcesji na polskim tronie – na czele swoich wojsk znowu postawił Berwicka. Los sprawił, że miała to być jednak ostatnia wojna tego zasłużonego dowódcy. Zginął zupełnie niespodziewanie. 12 czerwca 1734 roku, podczas oblężenia twierdzy Philipsbourg nad Renem, przypadkowy pocisk armatni urwał mu głowę. Ciało marszałka przewieziono do Strasburga, zabalsamowano i złożone w tamtejszej katedrze z wojskowymi honorami. Tak zakończyło się barwne – warte powieści lub filmu – życie angielskiego diuka, hiszpańskiego księcia i francuskiego marszałka w jednej osobie. Inspiracja: Inspiracją do powstania tego artykułu stała się powieść Alberta Sáncheza Piñoli pod tytułem „Victus. Upadek Barcelony 1714”, Oficyna Literacka Noir Sur Blanc 2018. Bibliografia: Charles Petrie, The Marshal Duke of Berwick. The Picture of an Age, Eyre & Spottiswoode 1953. The Marshal Duke of Berwick (1670- 1734), Wild Geese Heritage Museum and Library. Henry Kamen, Imperium hiszpańskie. Dzieje rozkwitu i upadku, Bellona 2008. William L. Urban, Nowożytni najemnicy, Bellona 2008.
Najważniejszy tytuł w brytyjskiej monarchii. Oczywiście najważniejszym tytułem jest tytuł króla bądź królowej. Obecną królową Wielkiej Brytanii jest Elżbieta II, ale zanim zaczęła korzystać z tego odznaczenia, gdy jej ojciec wstąpił na tron zwracano się do niej Jej Królewska Wysokość Księżniczka Elżbieta.
Start Kontakt 🔔 Wyszukiwarka haseł do krzyżówek pozwala na wyszukanie hasła i odpowiedzi do krzyżówek. Wpisz szukane "Definicja" lub pole litery "Hasło w krzyżówce" i kliknij "Szukaj"! syn króla Hiszpanii - Hasło do krzyżówki ⚐ Uściślij rozwiązanie według liczby liter Dodaj nowe hasło do słownikaDzięki tobie baza definicji może zostać wzbogacona, wystarczy wypełnić definicje w formularzu. Definicje zostaną następnie dodane do słownika, aby pomóc przyszłym użytkownikom Internetu utknąć w siatce definicji.
Karol I Stuart to jedyny angielski monarcha obalony przez swoich poddanych. 30 stycznia 1649 roku Karol został ścięty. W Anglii rozpoczęła się rewolucja, która wyniosła do władzy Olivera Cromwella. Karol I Stuart urodził się 19 listopada 1600 roku w Szkocji. Był drugim synem króla Szkocji Jakuba VI i Anny Duńskiej. W młodości
Królowa Anglii Maria I Tudor marzyła o tym, żeby dać swojemu mężowi Filipowi II następcę tronu, który objąłby władzę w Anglii i Hiszpanii. Dwukrotnie myślała, że spodziewa się dziecka, lecz okazało się, że rzekome ciąże to objawy śmiertelnej choroby... Maria I Tudor: zakochana królowa Maria I Tudor zapisała się w historii Anglii jako królowa, która dążyła do przywrócenia w kraju katolicyzmu po protestanckich reformach swojego ojca Henryka VIII. To właśnie rozwód króla Anglii z matką Marii Katarzyną Aragońską doprowadził do tego, że wypowiedział posłuszeństwo papieżowi i ogłosił się głową Kościoła anglikańskiego. Kiedy więc w lipcu 1553 r. Maria została królową, zaczęła prześladować protestantów, czym zasłużyła sobie na miano „Krwawej Marii” – „Bloody Mary”. Krwiożercza monarchini miała jednak również łagodniejsze oblicze. Bardzo chciała zostać matką, lecz niestety zamiast radości macierzyństwa czekało ją cierpienie, a w końcu przedwczesna śmierć. W lipcu 1554 r. Maria I Tudor wyszła za mąż za Filipa II Habsburga, króla Neapolu i Sycylii, a od 1556 r. także Hiszpanii, który był od niej młodszy o jedenaście lat. Po ślubie Filip przyjął tytuł króla Anglii, lecz wszystkie dokumenty małżonkowie podpisywali wspólnie i de facto to w rękach Marii spoczywała władza nad krajem. Chociaż Filip mocno rozczarował się urodą monarchini, a właściwie jej brakiem, ona sama była w swoim mężu szaleńczo zakochana. Przede wszystkim zaś pragnęła wydać na świat syna, który w przyszłości zostałby królem Anglii i Hiszpanii. Czytaj także: Ścięta, wygnana, rozwiedziona, zmarła... Tak umierały żony króla Henryka VIII Fot. Anthonis Mor, Common Rights @Wikipedia Maria I Tudor: dziecko, którego… nie było Nadzieja na narodziny dziedzica kilku koron pojawiła się we wrześniu 1554 r., kiedy Maria przestała miesiączkować i znacząco przytyła. Co więcej, zaczęły jej doskwierać poranne mdłości, a nawet – jak sama twierdziła – czuła w swoim łonie ruchy płodu. Nadworni medycy ogłosili więc, że królowa jest w ciąży. Teść królowej, cesarz Karol V, informował swojego sekretarza Francisco de Eraso: „Uważa się, że [Maria] spodziewa się dziecka, a lud raduje się z królem i wszystkimi”. Kilka dni później pisał zaś do syna, króla Filipa II: „Chciałbym tylko zaznaczyć, jak wielką radością napawa mnie, że Bóg da nam dzięki niej sukcesorów. [Królowa] nie musi się usprawiedliwiać, że nie napisała własnoręcznie listu. Moim pragnieniem jest, by uważała na swoje zdrowie i podchodziła do życia ze spokojem, szczególnie w swoim stanie”. W listopadzie 1554 r. wydawało się już pewne, że Maria jest w ciąży – to miał być trzeci miesiąc. „Nie ma wątpliwości, że królowa spodziewa się dziecka, ponieważ pokazuje to jej brzuch, a suknie już na nią nie pasują” – zawiadamiał ambasador Hiszpanii żądnego nowych wieści cesarza Karola V. Angielski dwór był przygotowany na różne scenariusze, nawet ten najgorszy, czyli śmierć Marii I Tudor w połogu. Filip zobowiązał się, że obejmie wówczas rządy regencyjne w imieniu małoletniego syna lub córki, a także… poślubi młodszą siostrę swojej żony, Elżbietę (przyszłą królową Elżbietę I). W końcu 30 kwietnia 1555 r. po Europie rozeszła się wieść o narodzinach syna Marii i Filipa, a w samej Anglii odbyła się z tej okazji uroczystość dziękczynienia. Biły dzwony, odpalono fajerwerki, a angielski lud wyszedł na ulicę, wiwatując i manifestując swoją radość w powodu przyjścia na świat następcy tronu. Po kilku dniach okazało się jednak, że informacja o porodzie jest nieprawdziwa. Maria cały czas wierzyła jednak w swój błogosławiony stan i z nadzieją wyczekiwała narodzin dziecka. Dopiero w sierpniu 1555 r., kiedy opuchlizna na jej brzuchu zeszła, zorientowała się, że nigdy nie była w ciąży. Nieprzychylni władczyni dworzanie rozpuścili wówczas plotkę, jakoby wydała ona na świat małpkę lub pieska i ze wstydu ukryła „dziecko” przed światem. Krążyły też pogłoski, że Maria zleciła jednemu z angielskich lordów znalezienie noworodka, którego w stosownej chwili podłożyłaby jako swoje własne dziecko. Sama monarchini obwiniała z kolei o swoje złamane marzenia o macierzyństwie… protestantów. Uważała bowiem, że jej dramat to kara boska za tolerowanie „heretyków” w królestwie. Czytaj także: Król Henryk VIII i Katarzyna Aragońska. Tragiczna historia skomplikowanej miłości Tudora Maria I Tudor: nadzieja umiera ostatnia Jesienią 1557 r. kolejny raz pojawiła się szansa na to, że Maria I Tudor wyda na świat potomka. Królowa poczuła się brzemienna i ogłosiła na dworze, że najpóźniej w marcu 1558 r. zostanie matką. Bardzo długo wierzyła, że faktycznie jest w ciąży, lecz w październiku 1558 r. z bólem pogodziła się z myślą, że nie urodzi Filipowi dziecka. W tym samym czasie jej stan zdrowia zaczął zresztą gwałtownie się pogarszać, a medycy byli bezradni wobec jej cierpienia. Najprawdopodobniej królowa Maria I Tudor cierpiała na raka macicy, torbiel jajnika lub puchlinę wodną, zaś trapiącą ją chorobę interpretowała jako oznaki odmiennego stanu. Zmarła 17 listopada 1558 r. w wieku 42 lat i została pochowana w opactwie w Westminster. Umierając, miała podobno przed oczami tańczące maleńkie dzieci, przypominające jej o marzeniu, którego nie udało jej się w życiu spełnić. Czytaj także: Nigdy nie wyszła za mąż, nazwano ją Królową Dziewicą. Kim była Elżbieta I? Fot. Sammlung Rauch / Interfoto / Forum, Anthonis Mor
p54qTu.tytuł syna króla hiszpanii
